Η ηχητική τέχνη είναι ένα πρόσφατο πεδίο στην ιστορία της παγκόσμιας καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η έννοια της «ηχητικής τέχνης» περιλαμβάνει τομείς δημιουργίας που ξεφεύγουν από τις παραδόσεις της μουσικής πρακτικής, καθώς πρόκειται για παραγωγές που περιλαμβάνουν τη δυνατότητα εργασίας χωρίς περιορισμούς με όλα τα διαθέσιμα ηχητικά υλικά (όχι μόνο με αυτά που συνήθως σχετίζονται με τη μουσική) Το Κατά τη διάρκεια του 20ου και του 21ου αιώνα, παρατηρείται ένα φαινόμενο επέκτασης και αλληλεξάρτησης μεταξύ διαφόρων δημιουργικών και καλλιτεχνικών πεδίων και κλάδων σε σχέση με τη μουσική και τον ήχο. Μερικοί από αυτούς τους κλάδους είναι: μορφές και υποστηρίγματα τυπικά των εικαστικών τεχνών όπως γλυπτική και εγκατάσταση. διαδραστική τέχνη. η εφεύρεση και η κατασκευή νέων μουσικών οργάνων (πειραματική λουθηρία) · μια ποικιλία πρακτικών απόδοσης · μεταξύ άλλων. Διάφοροι ερευνητές συμπίπτουν επιβεβαιώνοντας ότι η ηχητική τέχνη, ένα πεδίο συνεχούς ανάπτυξης και επέκτασης, αποτελεί άξονα κεντρικής σημασίας της καλλιτεχνικής δημιουργίας της εποχής μας. Ο Seth Kim-Cohen (2009) εξηγεί ότι η ηχητική τέχνη σε όλο τον 20ό αιώνα απέκτησε τη δική της ταυτότητα ως «διευρυμένο ηχητικό πεδίο», χαρακτηρίζοντάς την ως «μη κοχλιακή» τέχνη (δημιουργώντας μια αναλογία με την έννοια της «μη αμφιβληστροειδούς τέχνης») από τον Μ. Duchamp), με την έννοια της πρότασης διαφόρων εναλλακτικών λύσεων τόσο στις παραδοσιακές μουσικές τέχνες όσο και στις παραδοσιακές πρακτικές ακρόασης. Ο López Cano, από την πλευρά του, εξηγεί ότι "η έννοια της ηχητικής τέχνης δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένη τεχνική, καλλιτεχνικό είδος ή πρακτική, αλλά σε έναν διεπιστημονικό τομέα όπου συμφωνούν ειδικοί από εξαιρετικά διαφορετικούς τομείς, κλάδους και καλλιτεχνικές παραδόσεις (...) στον τομέα, ποικίλες καλλιτεχνικές συμπεριφορές που προέρχονται από διαφορετικές παραδόσεις της σύγχρονης και πρωτοποριακής τέχνης αλληλοενσωματώνονται, συζητούνται και μολύνονται ». Έτσι, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ηχητική τέχνη «ενσωματώνεται στα μοντέρνα σύγχρονης τέχνης ενώ τα αναδιατυπώνει και χτίζει τα δικά της» (López Cano, 2013).

Το πρόγραμμα προτείνει τη μελέτη σύγχρονων αισθητικών αντιλήψεων στις πιθανές σχέσεις συνέχειας ή ρήξης με την αισθητική από τη νεωτερικότητα στο πλαίσιο των τωρινών καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Με αυτή την έννοια, μπορεί να επιβεβαιωθεί ότι η πιο σημαντική δυσκολία που θέτουν αυτές οι εκδηλώσεις, όταν τροποποιούν τις παραγωγικές και δεκτικές εμπειρίες, είναι ότι θέτουν σε κρίση λίγο πολύ παραδοσιακές κατηγορίες και ταξινομήσεις της αισθητικής θεωρίας. Οι επιδόσεις, οι εγκαταστάσεις, το bodyart, η βιοτεχνία, το γκράφιτι, τα βιντεοπαιχνίδια, οι σειρές, μεταξύ άλλων, έχουν ως συνέπεια οι έννοιες του έργου, του συγγραφέα, του παραλήπτη και οι καθιερωμένες εκτιμήσεις αξίας να είναι συχνά ανίκανες να τις εξηγήσουν. Με τέτοιο τρόπο ώστε οι πολλαπλές μορφές του σύγχρονου κάνουν την τέχνη σήμερα να απομακρύνεται από τις προσπάθειες θεωρητικής οριοθέτησης. Αυτή η κρίση αισθητικής, από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να διαχωριστεί από το πλαίσιο του καπιταλισμού και τις κύριες πολιτιστικές και φιλοσοφικές κρίσεις από τη νεωτερικότητα. Ωστόσο, είναι επίσης δυνατό να συμπεριληφθούν ρήξεις μέσα στην ίδια τη λογική του καλλιτεχνικού στο βαθμό που, ειδικά από τη νεωτερικότητα, η απαίτηση πρωτοτυπίας για την τέχνη συνεπάγεται μια κυκλική αμφισβήτηση καθιερωμένων θεωρητικών κατηγοριών.